Tritikale (lat.Triticale sp.) je pogodan za uzgajanje u onim predjelima gdje pšenica daje konstantno niske prinose i lošu kvalitetu zrna. U takvim predjelima, tritikale može zamijeniti i ekstenzivne sorte raži visokog stabla koje ne mogu u punoj mjeri iskoristiti lokalne kapacitete plodnosti zemljišta.
Stvoreni su brojni kultivari koji imaju bolji aminokiselinski sastav od raži, a po sadržaju energije je slična pšenici. Raž kao i pšenica ima znatnu količinu enzima fitaze, te je bolji izvor dostupnog fosfora nego ostale žitarice. U pravilu, u hrani pilića do 4 tjedna starosti može sudjelovati sa 2 %, a starijih 15 % te kokoši 10 %, odnosno, može zamijeniti 1/3 pšenice i 1/2 kukuruza u hrani odraslih kategorija domaćih životinja. Intenzivno busanje, te rani i ubrzani proljetni porast uzrokuju zasjenjenje tla i onemogućavaju rast korova, pa upotreba herbicida i nije potrebna.
Tritikale je dobar kao zamjena ne samo za ozime nego i jare pšenice jer ima brži početni porast i kraću vegetaciju. U planinskim područjima, tritikale može predstavljati potencijalni ozimi usjev, gdje je proizvodnja ozime pšenice i ozimog jarog ječma nesigurna. Zrno tritikalea se upotrebljava pretežno za ishranu stoke, ali se sve više upotrebljava u proizvodnji brašna za pekarske proizvode, iako još nema odgovarajuće tehnologije za to.
Naime, bijelo brašno tritikalea ima više ljepka od pšeničnog, ali je kvaliteta lošiji, (slabija elastičnost i rastezljivost). Osim upotrebe zrna (brašna) tritikalea za stočnu ishranu i za ishranu ljudi, koristi se i za proizvodnju škroba, alkohola i pivskog slada. Zelena masa krmnih sorti tritikalea je sladunjava, zbog čega je stoka vrlo rado jede. Može se također koristiti kao sijeno, silaža ili travno brašno bogato bjelančevinama, karotinom i mineralnim tvarima. Raž kao i pšenica ima znatnu količinu enzima fitaze te je bolji izvor dostupnog fosfora nego ostale žitarice. Zelena masa krmnih sorti pšenoraži je nježna i sladunjava, zbog čega ju stoka vrlo rado jede. Intenzivno busanje te rani i ubrzani proljetni porast uzrokuju zasjenjenje tla i onemogućavaju rast korova, pa upotreba herbicida i nije potrebna.
Sredinom 50-ih godina prošlog stoljeća uz korištenje otrovnog kolhicina, radilo se na genetskom mehanizmu pšenice i raži i dobiven je hibrid pšenice (lat.Triticum) i raži (lat. Secale).
Dakle, nova žitarica formirana prvi dio od pšenice i drugi dio od raži, pšenično – raženi – tritikale. U ovoj kulturi, se kombinira visoki prinos pšenice, raži i otpornost. Hibrid je relativno otporan na mnoge bolesti. Zrno se koristi uglavnom za stočnu hranu, ali tu je već oblik koji se koristi za proizvodnju proizvoda koji se izravno konzumiraju kod ljudi. Prvi križanac pšenice i raži, 1876: Škotski AS Wilson shvatio je prvi hibrid sterilan. Prvi plodni tritikale je proizveden 1888 od strane njemačkog Wilhelm Rimpau. U Francuskoj, prvi izbor (Clercal) uvršten je u službenom katalogu sorti u 1983.
Europska unija sudjeluje gotovo sa 3/4 svjetske proizvodnje (Poljska je najveći proizvođač, a slijede Njemačka i Francuska ), ali i u Bjelorusiji, Kini i u manjoj mjeri Australiji.
